Intussen maakte Rianne zich heel veel zorgen. Ze had afgelopen zaterdag een kampioenswedstrijd van basketbal en daar zag ze vreselijk tegenop. Ze is dól op basketbal en kan ook een lekker potje spelen, maar dit jaar had ze het niet naar haar zin. Zij was als eerste van haar team 14 geworden en moet dan in een hogere leeftijdscategorie gaan spelen. En bij de meiden waar ze dit jaar speelde voelde ze zich niet geaccepteerd. Als ze vrij stond en zich 'aanbood' kreeg ze toch de bal niet, en als ze een foutje maakte kreeg ze commentaar.... Nou is Rianne's zelfvertrouwen niet zo groot. Dat komt mede doordat ze ernstige dyslexie heeft, dus in de loop van het afgelopen basketbalseizoen zagen we haar onzekerheid groeien. Daardoor ging ze ook onvermijdelijk minder goed spelen natuurlijk. Dan was er nog een tweede probleem: haar eigen trainsters waren er heel vaak niet bij als er een wedstrijd gespeeld moest worden omdat ze dan zelf moesten spelen. Een vader of moeder moest dan coachen. Zo kon het gebeuren dat Rianne één van de laatste wedstrijden voor de kampioenswedstrijd bijna de hele tijd op de bank gezeten heeft en niet werd ingezet. Vréselijk vond ze het.
Je begrijpt nu wel waarom ze 'zorgen' had. Gert zei tegen haar: "zondag in de dovendienst preek ik erover dat je je geen zorgen moet maken omdat de Heere God voor je zorgt!" "Nou!" zei Rianne adrem "dat is dan wel te laat want de wedstrijd is zaterdag!" Natuurlijk probeerden we haar op alle mogelijke manieren gerust te stellen en beloofden we er ook voor te bidden. De avond voor de wedstrijd ging ik haar welterusten zeggen en toen liet ze me een klein basketballetje zien dat ze ooit van Peter gekregen had. 'Score with Jesus' staat er op. "Kijk mam!'" zei ze "hier ga ik aan denken..." En met het balletje in haar hand viel ze heerlijk in slaap...
De volgende morgen weet ik niet wie er meer buikpijn had. Zij of ik. Het ergste was nog dat we niet mee mochten van haar. Natuurlijk zijn we er anders altijd bij zulke belangrijke wedstrijden. Maar ze was heel stellig: "nee, dan zit ik de hele tijd op de bank en dan worden we misschien gehuldigd en dan ga jij foto's maken en dan moet ik huilen..." Met een zwaar hart lieten we haar gaan richting Waddinxveen. Rond 12 uur kwam er een sms-je: 'we hebben gewonne' Ik sms-te meteen terug: 'en heb je gespeeld?' Na een poosje kwam het droge antwoord: 'ja ze hadden me nodig...' Toen ze thuiskwam met medaille en bloemen kwam het verhaal. Er was iemand gevallen en haar eigen trainsters waren er en daardoor had ze veel mogen spelen. Ze had zelfs gescoord. En lekker verdedigd. ( Rianne is een echte verdediger!) Oh wat waren we met z'n allen blij en dankbaar!
's Avonds vroeg Gert: mag ik bij mijn preek het voorval van vandaag gebruiken als voorbeeld? Dat jij zoveel zorgen had en dat de Heere God je zo goed geholpen heeft? En mag ik dan jouw grote en kleine basketbal meenemen?" "Ja hoor!" zei ze meteen. "En wat mag ik dan vertellen?" "Alles!" was het kordate antwoord.
En zo was het gisteren dan eindelijk zondag. Gert liet vóór de preek de basketballen zien en vertelde wat er was gebeurd. Het was er een prachtige illustratie van dat God voor je zorgt als je je vertrouwen op Hem stelt. Rianne vond het wel een beetje eng, en na de dienst is ze vlug weggegaan zodat niemand er tegen haar over zou beginnen. Toen ik thuis zei dat ik het zo dapper van haar vond dat ze het goedgevonden had dat papa het ging vertellen zei ze:
"ja ik vond het wel eng maar ik dacht: Misschien kan papa er iemand anders mee helpen!"
Nou dan springen toch de tranen in je ogen?
Helaas heb ik nu dus geen foto's kunnen maken om mee te scrappen. Wél heb ik eentje van internet geplukt. De kwaliteit is niet zo goed maar hier komt-ie:
wat en mooi en begrijpelijk verhaal zeg,
BeantwoordenVerwijderenhier moet ik zelfs een traantje bij laten!! Geweldig!!
groetjes Jacqueline