zondag 31 augustus 2014

Ben ik weer :-)

De laatste blogpost is meer dan een jaar geleden gepost. Af en toe schreef ik er wel over dat ik burn-out was, en dat dat maar niet over wilde gaan maar op zo'n blog hou je je natuurlijk toch een  beetje groot......
Wie zit er nu te wachten op de verhalen van iemand die van een burnout in een depressie belandt en daar na vier jaar nog niet uit is? Niet veel mensen, dat blijkt wel, want voor velen is het heel moeilijk contact te houden als de ene ( zieke ) partij ( zich- )zelf niet meer kan geven. Zelfs vragen hoe het gaat via een mailtje of berichtje is vaak al te veel. Waarschijnlijk had ik zelf ook zo gereageerd hoor, en vier jaar is heeeel lang, maar nu ik aan de andere kant sta voel ik hoe pijnlijk het is en hoe eenzaam je dan kunt zijn.......
Gelukkig zijn er positieve uitzonderingen: een bloemetje dat bij de voordeur afgegeven wordt, een lief kaartje, wat fruit, een bemoedigend berichtje...... Het wordt zo gewaardeerd, het zijn de kleine lichtpuntjes waardoor je weer even verder kan....
Het laatste jaar kwam ik in zo'n nare depressie terecht dat ik eigenlijk niks meer kon. Ik las niet meer, scrapte of blogde niet meer, verstuurde voor de eerste keer in ons trouwen geen kerstkaarten en hield ook
verjaardagen e.d. niet meer bij. Het kostte me de grootste moeite om 's avonds voor mijn gezin  te koken en zelfs dat lukte vaak niet met de nodige schuldgevoelens als resultaat. Maar het ging gewoon niet....
Sinds een paar maanden ben ik bij een goede psychiater die gelukkig voortvarend te werk ging om die depressie de kop in te drukken. Eerst werd de dosis van de anti-depressiva verhoogd ( want door geknoei van een andere arts waren die omlaag gebracht, terwijl dat nooit had mogen gebeuren ) en later nog verder verhoogd.... Het leek even resultaat te geven, maar toch niet genoeg.
De volgende stap was: overstappen naar een ander anti-depressivum. Oh wat zag ik daar tegenop..... meestal moet je dan door een nare en onstabiele periode heen omdat je eerst de oude medicijnen een eind moet afbouwen voordat je de nieuwe kunt opbouwen. We gingen eerst op vakantie om wat aan te sterken en de laatste dagen van Gert z'n vakantie begon ik met afbouwen....
Vijf-en-halve week zit ik nu aan mijn nieuwe medicijnen en langzaam aan lijken er wat lichtjes aan te gaan in de donkere tunnel waarin ik zat.
Eerst kreeg ik weer zin in lezen.....Via twitter ontving ik een berichtje dat er een gratis 'Vakantieboeken-app' was waarvan je boeken kon downloaden op je Ipad. Voorzichtig zocht ik een interessant boek uit en begon met lezen. Heel raar als dat ineens lukt terwijl ik voorheen niet eens genoeg concentratie had om een bladzijde te lezen. Ik vergat voortdurend waar het verhaal over ging en hoe de hoofdpersonen heetten.
Nu het eind augustus is stopt de app weer en ik las gisteren mijn vierde ( ! ) boek uit. ( in drie weken.... )
Vóór mijn ziekte was dit overigens heel normaal hoor, meer dan een boek per week en toen had ik er ook nog een drukke baan bij, maar dat terzijde ;-)
Scrappen 'durfde' ik nog steeds niet. Ik dacht dat ik het niet meer kon. Ik had eindeloos voor een leeg blad gezeten en met foto's geschoven maar had geen idee meer hoe en wat ik moest doen. De scraptafel die altijd in de kamer stond was ook naar boven verbannen maar na onze vakantie begon ik langzaam wat spulletjes naar beneden te halen en zo ontstond een nieuwe layout. Ik zag Gert en de meiden op hun tenen om me heen lopen en naar elkaar knipogen van ' ze doet het weer!',  ' laten we haar maar niet storen'. Echt ontroerend !
Omdat mijn inkomen is weggevallen sinds mijn ziekte is onze financiële situatie nogal een ....uitdaging, dus had ik mijn vorige ( betaalde ) blog van Wordpress rigoreus gestopt. De laatste weken is Gert bezig geweest de berichten die er nog waren terug te zetten op een nieuw blog van 'Blogger'. Het is nog niet helemaal compleet en hier en daar ontbreken ook de foto's maar er is weer een heel stuk van terug.'Het is toch een heel stuk van je leven...' zei Gert en dat is waar. Het is erg leuk om het terug te lezen.
Onlangs logde ik weer aan bij ' Scrappers Anoniminous' ( een scrapforum ) en het was gewoonweg ontroerend hoe ik door sommigen begroet werd. Vandaar dat ik nu met vrees en beven, langzaam naar woorden zoekend deze blog weer typ. Het scrappen lukt steeds beter, dus ik kan weer wat laten zien en de psychiater was afgelopen dinsdag tevreden. Ik hoop dat dit werkelijk het begin van genezing mag zijn al durf ik het soms nog niet helemaal te geloven. Want hoewel de concentratie en de interesse in dingen echt is toegenomen ben ik nog steeds zo vreselijk moe.... Maar dat schijnt normaal te zijn na zo'n flinke depressie. Ik moet rekenen op vijf tot zes maanden ( na de verbetering ) flinke last van vermoeidheid werd me verteld. En daar ook aan toegeven..... Dat valt wel even tegen! Want na vier jaar ben ik die bank en dat bed meer dan beu, maar goed: als het een teken van beterschap is vind ik alles goed!

Hier komen dus twee nieuwe layouts. De eerste is met foto's die ik rond Beekbergen maakte toen we daar met de twee jongsten waren. De tweede is met foto's die ik maakte in het Groninger Museum toen we samen een weekje in Drenthe zaten.