Het verhaal dat ook verteld moet worden....

Het stukje dat ik nu ga schrijven vind ik lastig. Het is moeilijk om goed onder woorden te brengen maar het is een verhaal dat ik ook verteld wil hebben.....

De meeste bloglezers weten wel dat ik overtuigd christen ben. Maar als je depressief bent heb je vaak weinig steun aan je geloof. Omdat je zo diep in de put zit kun je niet meer goed bij je gevoelens komen. De ervaring dat de Heere God bij je is is dan soms heel ver weg. Vanwege concentratieproblemen lukken bidden en bijbellezen niet meer. Ook in dit opzicht zijn de afgelopen vier jaar erg donker geweest. Gelukkig hebben er altijd andere mensen voor mij en ons gezin gebeden. Dat gaf wel wat rust.

Omdat kerkdiensten bijwonen ook niet meer lukt luister ik vaak naar 'Nederland zingt op Zondag' als Gert en de kinderen naar de kerk zijn. In mei was er in dat programma een vrouw met een heel bijzonder verhaal: Carin Schaap. Ze vertelde over hun camping die ze begonnen waren schuin tegenover voormalig kamp 'Westerbork' in Hooghalen. De Joodse mensen die door de poort van Westerbork gingen werden meestal meteen doorgevoerd naar een vernietigingskamp. In die zin was Westerbork een plaats van wanhoop.
Carin en haar man Eelco noemden hun camping 'Petach Tikvah', Hebreeuws voor 'Poort van hoop'. Door hun werk op de camping en de samenkomsten die daar gehouden worden willen ze de mensen die daar komen hoop geven!
Er is nog veel meer over te vertellen maar hier laat ik het nu even bij  wat het programma betreft. Je kunt het als je wilt terugkijken via deze link http://www.eo.nl/geloven/programma/nederlandzingt/aflevering-detail/nederland-zingt-op-zondag-469a75d924/

Ik was erg onder de indruk van het programma en ging eens op de website van de camping kijken. Behalve een camping hebben  Carin en Eelco ook een appartementje dat op de deel van de oude boerderij gemaakt is. Gert en ik zouden samen een weekje weggaan en ik kreeg sterk het idee dat we hier naar toe zouden 'moeten'. Na overleg met Gert bleek zijn baas op vakantie dus we moesten nog 2 weken wachten voordat we konden boeken. Ik was bang dat het dan al weg zou zijn maar toen we na twee weken 'groen licht' kregen was het appartement dat weekje precies nog vrij.

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben er heel erg genoten en wat nog bijzonderder was: tijdens de samenkomst op zaterdagavond mochten we allebei heel sterk ervaren dat de Heere God wel degelijk bij ons is en voor ons zorgt. Het lied: 'Vader God ik vraag mij af hoe ik ooit heb geleefd, zonder te weten dat Uw Vaderhart al zolang om mij geeft!' kwam heel direct binnen en ook de preek leek wel voor ons gemaakt. Na de dienst heeft de voorganger ( die had gezien hoe het was binnengekomen ) samen met zijn vrouw met ons gebeden.
Ik heb er een layout over gemaakt en ik denk dat die voor zich spreekt:

De 'journaling' in het blauwe vlak is:
Ik hoorde voor het eerst over 'Petach Tikvah' dmv het EO-programma 'Nederland zingt op Zondag'. Carin Schaap ( samen met Eelco de beheerder van de camping ) vertelde daar over haar bijzondere leven en over hun camping schuin tegenover voormalig 'Kamp Westerbork'. Petach Tikvah betekent: deur van Hoop. Kamp Westerbork ( waar Carins vader ook heeft gezeten tijdens de oorlog ) was voor de meesten een 'poort van de dood'. Door de Heere Jezus en het doorgeven van de blijde boodschap, o.a. door samenkomsten op de camping willen zij een 'Deur van hoop' voor velen zijn. Ik was erg geraakt door het programma en boekte een weekje voor ons tweetjes (!) Het werd een hlele bijzondere ervaring. Tijdens de samenkomst op zaterdagavond werk ik heel bijzonder aangeraakt door de Heilige Geest, ondermeer door het lied: Vader God ik vraag mij af......

Dit is toch wat scrappen eigenlijk is: je herinneringen documenteren zodat je ze nooit meer vergeet. Telkens als ik het weer moeilijk heb denk ik aan deze hele speciale dag of ik zet het lied op wat me zo raakte!
Het lijkt me dan ook passend om deze blogpost te besluiten met de eerste zin van het refrein: Heer ik wil U prijzen!

Ben ik weer :-)

De laatste blogpost is meer dan een jaar geleden gepost. Af en toe schreef ik er wel over dat ik burn-out was, en dat dat maar niet over wilde gaan maar op zo'n blog hou je je natuurlijk toch een  beetje groot......
Wie zit er nu te wachten op de verhalen van iemand die van een burnout in een depressie belandt en daar na vier jaar nog niet uit is? Niet veel mensen, dat blijkt wel, want voor velen is het heel moeilijk contact te houden als de ene ( zieke ) partij ( zich- )zelf niet meer kan geven. Zelfs vragen hoe het gaat via een mailtje of berichtje is vaak al te veel. Waarschijnlijk had ik zelf ook zo gereageerd hoor, en vier jaar is heeeel lang, maar nu ik aan de andere kant sta voel ik hoe pijnlijk het is en hoe eenzaam je dan kunt zijn.......
Gelukkig zijn er positieve uitzonderingen: een bloemetje dat bij de voordeur afgegeven wordt, een lief kaartje, wat fruit, een bemoedigend berichtje...... Het wordt zo gewaardeerd, het zijn de kleine lichtpuntjes waardoor je weer even verder kan....
Het laatste jaar kwam ik in zo'n nare depressie terecht dat ik eigenlijk niks meer kon. Ik las niet meer, scrapte of blogde niet meer, verstuurde voor de eerste keer in ons trouwen geen kerstkaarten en hield ook
verjaardagen e.d. niet meer bij. Het kostte me de grootste moeite om 's avonds voor mijn gezin  te koken en zelfs dat lukte vaak niet met de nodige schuldgevoelens als resultaat. Maar het ging gewoon niet....
Sinds een paar maanden ben ik bij een goede psychiater die gelukkig voortvarend te werk ging om die depressie de kop in te drukken. Eerst werd de dosis van de anti-depressiva verhoogd ( want door geknoei van een andere arts waren die omlaag gebracht, terwijl dat nooit had mogen gebeuren ) en later nog verder verhoogd.... Het leek even resultaat te geven, maar toch niet genoeg.
De volgende stap was: overstappen naar een ander anti-depressivum. Oh wat zag ik daar tegenop..... meestal moet je dan door een nare en onstabiele periode heen omdat je eerst de oude medicijnen een eind moet afbouwen voordat je de nieuwe kunt opbouwen. We gingen eerst op vakantie om wat aan te sterken en de laatste dagen van Gert z'n vakantie begon ik met afbouwen....
Vijf-en-halve week zit ik nu aan mijn nieuwe medicijnen en langzaam aan lijken er wat lichtjes aan te gaan in de donkere tunnel waarin ik zat.
Eerst kreeg ik weer zin in lezen.....Via twitter ontving ik een berichtje dat er een gratis 'Vakantieboeken-app' was waarvan je boeken kon downloaden op je Ipad. Voorzichtig zocht ik een interessant boek uit en begon met lezen. Heel raar als dat ineens lukt terwijl ik voorheen niet eens genoeg concentratie had om een bladzijde te lezen. Ik vergat voortdurend waar het verhaal over ging en hoe de hoofdpersonen heetten.
Nu het eind augustus is stopt de app weer en ik las gisteren mijn vierde ( ! ) boek uit. ( in drie weken.... )
Vóór mijn ziekte was dit overigens heel normaal hoor, meer dan een boek per week en toen had ik er ook nog een drukke baan bij, maar dat terzijde ;-)
Scrappen 'durfde' ik nog steeds niet. Ik dacht dat ik het niet meer kon. Ik had eindeloos voor een leeg blad gezeten en met foto's geschoven maar had geen idee meer hoe en wat ik moest doen. De scraptafel die altijd in de kamer stond was ook naar boven verbannen maar na onze vakantie begon ik langzaam wat spulletjes naar beneden te halen en zo ontstond een nieuwe layout. Ik zag Gert en de meiden op hun tenen om me heen lopen en naar elkaar knipogen van ' ze doet het weer!',  ' laten we haar maar niet storen'. Echt ontroerend !
Omdat mijn inkomen is weggevallen sinds mijn ziekte is onze financiële situatie nogal een ....uitdaging, dus had ik mijn vorige ( betaalde ) blog van Wordpress rigoreus gestopt. De laatste weken is Gert bezig geweest de berichten die er nog waren terug te zetten op een nieuw blog van 'Blogger'. Het is nog niet helemaal compleet en hier en daar ontbreken ook de foto's maar er is weer een heel stuk van terug.'Het is toch een heel stuk van je leven...' zei Gert en dat is waar. Het is erg leuk om het terug te lezen.
Onlangs logde ik weer aan bij ' Scrappers Anoniminous' ( een scrapforum ) en het was gewoonweg ontroerend hoe ik door sommigen begroet werd. Vandaar dat ik nu met vrees en beven, langzaam naar woorden zoekend deze blog weer typ. Het scrappen lukt steeds beter, dus ik kan weer wat laten zien en de psychiater was afgelopen dinsdag tevreden. Ik hoop dat dit werkelijk het begin van genezing mag zijn al durf ik het soms nog niet helemaal te geloven. Want hoewel de concentratie en de interesse in dingen echt is toegenomen ben ik nog steeds zo vreselijk moe.... Maar dat schijnt normaal te zijn na zo'n flinke depressie. Ik moet rekenen op vijf tot zes maanden ( na de verbetering ) flinke last van vermoeidheid werd me verteld. En daar ook aan toegeven..... Dat valt wel even tegen! Want na vier jaar ben ik die bank en dat bed meer dan beu, maar goed: als het een teken van beterschap is vind ik alles goed!

Hier komen dus twee nieuwe layouts. De eerste is met foto's die ik rond Beekbergen maakte toen we daar met de twee jongsten waren. De tweede is met foto's die ik maakte in het Groninger Museum toen we samen een weekje in Drenthe zaten.